Θα πάω όταν γουστάρω

Γενικώς έχω χωρίσει (τελείως δημοκρατικά...) τα τραγούδια που μου αρέσουν σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι η γνήσια: τα άκουσα, βρήκα έναν κόσμο που μου κάνει και με συγκινεί μέσα τους και τελικά κατέληξα ότι μου αρέσουν. Στη δεύτερη κατηγορία είναι τα τραγούδια που στην πρώτη-δεύτερη ακρόαση αντιπάθησα, αλλά με το πες-πες των ραδιοφώνων και την επιμονή των παραγωγών τους, αρχικά έκανα μια μετάβαση στο στάδιο του "κολλήματος" κι αφού τα συνήθισα κατάφεραν να με κατακτήσουν. Δεν είναι λίγα τα αριστουργήματα που έχω κατατάξει σε αυτή την κατηγορία. Έτσι έγινε με τον Βυθό του Αλκίνοου, έτσι και με το Μέτρησα του Ζούδιαρη, έτσι και με διάφορα άλλα που αν αναφέρω κανα-δυο ακόμα θα παρεξηγηθώ. Οπότε καθένας αντιλαμβάνεται πως το κριτήριο μόνο αντικειμενικό δεν είναι και δεν έχει να κάνει με αξίες και σημασίες σε αυτή την τέχνη. Πόσω μάλλον με ταμπέλες, αφού στην πρώτη κατηγορία έχω συμπεριλάβει ουκ ολίγα άσματα της απέναντι όχθης...

Λοιπόν το τραγούδι αυτό του Ντάντου το άκουσα στην εκπομπή του Ξενοφώντος Ραράκου στον Μελωδία 99.2 και αρχικά με ξένισε. Το συγκεκριμένο του μουσικό μοτίβο με έκανε να νιώθω πως το τραγούδι δεν θα τελείωνε ποτέ. Μου κόλλησε όμως ο τελευταίος στίχος "και πες στον Χάρο θα πάω όταν γουστάρω". Μετά αναθεώρησα και για ολόκληρη την τελευταία στροφή. Συνειδητοποίησα πως με είχε αγγίξει στο σύνολό του ένα βράδυ στην εθνική, ανεβαίνοντας προς Νέα Ερυθραία. Τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μου αρέσει πολύ και το αναζητώ, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος σε ποια κατηγορία μπορώ να το εντάξω. Πόση σημασία έχει όμως όλη αυτή η φιλολογία από τη στιγμή που ένα τραγούδι βρίσκει το δρόμο του μέσα σου; Καμία. Το θυμήθηκα πριν από λίγο, επισκεπτόμενος το blog του Πάνου Χρυσοστόμου.

Αυτές τις ημέρες αναμένουμε και ολόκληρο τον δίσκο του Ορέστη Ντάντου με πολύ ενδιαφέρον. Προς το παρόν αρκούμαστε στο βιντεάκι...

Θα πάω όταν γουστάρω

Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που πάμε,

Αν θέλεις έλα,είσαι μεγάλη κοπέλα
Κι αποφασίζεις,αν προχωράς ή αν γυρίζεις

Εγώ θα πάω,παίρνω ανάσα βουτάω,
Φτάνω στον πάτο,δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ανεβαίνω,τώρα το καταλαβαίνω
Ξανά ανασαίνω,και τώρα καταλαβαίνω
Περνάς τ' άγκαθια,περνάς τ' άγκαθια
Μονάχα για την προσπάθεια

Ένα μαχαίρι,κρατεί τ' αόρατο χέρι
Και κάθε μέρα,σου λέει την ιδία φοβερά
Θα το παλέψεις,ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
Όπως τα βρήκες,και μη μετρά τόσες νίκες
Γιατί στ' άγκαθια, γιατί σ τ' άγκαθια
Μετράει μονό η προσπάθεια

Βλέπω το μέλλον,των κερδισμένων κυπέλλων
Και λέω όχι,τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι
Γιατί είναι τύχη, αν τελικά θα πετύχει
Και δεν με νοιάζει,που πάω μ' οποία σου μοιάζει
Καμία εμπάθεια.. καμία εμπάθεια ...

Για αυτούς που κάνουν προσπάθεια

Δεν τους ζηλεύω,μ' αρέσει απλώς να χαζεύω
Τι έχουν οι άλλοι, μες το δικό τους κεφάλι
Σε τι διαφέρουν,όλοι μπορούν να στη φέρουν
Μ' αυτά τα χάδια,που αφήνουν βαθιά σημάδια
Μη σταματήσεις,μη σταματήσεις ...

Ειν' η καλή σου προσπάθεια

Μα ποια ζωή σου,θα πάρεις κάτι μαζί σου
Ποσά θα μείνουν,κι αν όσα θέλεις δεν γίνουν
Θα γίνουν άλλα,είναι μεγάλη η σκάλα

Δεν πάω πάσο, και αν όλα είναι να τα χάσω
Καμία ευθύνη ,ποτέ μη σώσει και γίνει..
Εγώ ομορφιά μου ,αγαπάω τα καρφιά μου
Και δεν κολώνω ,στον πρώτο δυνατό πόνο
Και πες στον Χάρο ...
Και πες στον Χάρο,θα πάω όταν γουστάρω ...