Onirama- Στη χώρα των τρελών

(Lyra)

Το ότι η δημοφιλία ενός συγκροτήματος συνεπάγεται αυτόματα την ποιότητα τής μουσικής του, είναι ένα δόγμα με το οποίο δεν συντάσσομαι. Υπάρχουν κι άλλοι παράμετροι προς εξέταση, όπως η διάρκεια αυτής της επιτυχίας, η θνησιμότητα των τραγουδιών αλλά κυρίως τι χώρο έπιασαν τα τραγούδια στη μουσική μας συνείδηση. Οι Onirama έχουν ρεύμα κι αυτό είναι και γνωστό και κατανοητό. Ασχολούνται με το δημοφιλέστερο από τα είδη της μουσικής αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, απευθύνονται σε ένα ενθουσιώδες νεανικό κοινό και είναι ευχάριστοι σε κάθε δημόσια παρουσία τους. Εν προκειμένω, έχουμε στα χέρια μας έναν δίσκο με ιδιαίτερη δυναμική και πολύ καλή ενορχήστρωση, ενώ η ερμηνεία τού Θοδωρή Μαραντίνη είναι βελτιωμένη και όπως πρέπει στα τραγούδια. Η παραγωγή ανταποκρίνεται στις προσδοκίες ενός απαιτητικού ακροατή και το artwork είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και απολαυστικό. Όλα καλά μέχρι εδώ. Στην ουσία των πραγμάτων τώρα, αναρωτιέμαι πόσο καλά θα ακουγόταν το συγκεκριμένο υλικό παιγμένο αποκλειστικά με μια κιθάρα. Τα τραγούδια μοιάζουν να υπηρετούν επιτελικά την εικόνα τού συγκροτήματος∙ τις μελωδίες στοιχηματίζεις ότι τις έχεις ξανακούσει (χωρίς να εντοπίζεις πού) και οι στίχοι δεν προτείνουν κάτι ιδιαίτερο ακόμα και στο πλαίσιο τής ποπ την οποία υπηρετούν πιστά. Πρόκειται για εκρηκτικά και ταξιδιάρικα κομμάτια που θα ταίριαζαν σε μια «road tripping» αμερικάνικη σειρά ή ταινία, ταιριάζουν στις ραδιοφωνικές συχνότητες των μεγάλων επιτυχιών και στους νεανικούς χώρους διασκέδασης. Για πόσο όμως;