Είμαι από εκείνους που δεν εμπιστεύονται τη σκιά τους σε θέματα συναλλαγής. Όχι μόνο στην περίπτωση της αγοραπωλησίας αγαθών. Γενικότερα, αυτό το δώσε μου για να σου δώσω δεν με πολυχωράει. Κι αυτό γιατί δεν εμπεριέχει ούτε στο ελάχιστο κάποια δικλείδα εμπιστοσύνης. Αθετεί κανείς με την άνεση που αναπνέει. Προτιμώ το αν θέλεις δώσε, αν θέλω θα σου δώσω. Δεν είναι μόνο πιο ειλικρινές, έχει και μια μεγάλη δόση ασφάλειας αυτός ο μηχανισμός σκέψης. Φτιάχνω τους ψυχολογικούς μου αερόσακους για να είμαι σίγουρος, ας πούμε. Εν πάσει περιπτώσει. Πριν ένα μήνα, ξεπέρασα τον εαυτό μου. Παρήγγειλα μέσω ίντερνετ δύο σιντί από Γαλλία, δύο άλμπουμ του Yann Tiersen (μαγεία...). Όταν το ταχυδρομείο έφερε το χαρτάκι του συστημένου, ένιωσα μια ανακούφιση. Διαβάζεται ψυχωτικό όλο αυτό. Μπορεί και να είναι. Αγαπώ τους δίσκους όσο αγαπώ και τη βόλτα στα δισκοπωλεία. Όσο αγαπώ τα βιβλία και τον αντίστοιχο περίπατο στα βιβλιοπωλεία. Προχθές έκανα ένα βήμα παραπάνω. Κι εξηγούμαι. Όλα ξεκίνησαν από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης με έκανε follow στο twitter. Ποιος ξέρει, είδε Journalist και πάτησε το κουμπί; Είδε φάτσα και έκρινε; Μπήκα στο site του και άκουσα τη μουσική του. Τέσσερα μινιμαλιστικά soundtracks, δύο εκ των οποίων έχουν και υλική υπόσταση, βγαίνουν δηλαδή σε σιντί. Με τα άλλα βολεύεσαι ψηφιακά. Όλα τα ακούς δωρεάν από το site. Όλα μπορείς να τα κατεβάσεις έναντι ενός σχετικά μικρού αντιτίμου. Τα δύο πρώτα έχεις τη δυνατότητα να τα παραγγείλεις, να τα πληρώσεις μέσω πιστωτικής, χρεωστικής, paypal κλπ, να μπουν σε φάκελο και να έρθουν συστημένα με ιδιόχειρη υπογραφή και αφιέρωση από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Γιατί όχι; Μια επαφή πιο προσωπική (το τερπνόν μετά του ωφελίμου) στην εποχή που η βιομηχανία καταρρέει. Και όχι μόνο η βιομηχανία, αλλά και ό,τι τροφοδοτούσε αυτή με τον τρόπο της. Να βλέπουμε εδώ και να μαθαίνουμε, αν και υπάρχουν κάποιοι που έχουν κάνει την αρχή. Η δισκογραφία πέθανε, ζήτω η δισκογραφία. Και η νέα δισκογραφία είναι σχέση προσωπική. Είναι φετίχ και εκείνοι που επιμένουμε να δίνουμε χρήματα για να αγοράζουμε δίσκους, σιγά- σιγά γινόμαστε σέχτα. Εν πάσει περιπτώσει, εκείνο που παρήγγειλα είναι το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο Under the Hill Skin. Το ωραίο της υπόθεσης έχει ως εξής: ενθουσιασμένος ων με το άλμπουμ B-sides έστειλα στον καλλιτέχνη ένα μέιλ ρωτώντας αν υπάρχει η κανονική του έκδοση και όχι η ψηφιακή. Μετά από ένα δυο μηνύματα ασυνεννοησίας (γι' αυτόν μάλλον η κανονική έκδοση είναι η ψηφιακή και η υλιστική κάτι το εξτρίμ) δεσμεύτηκε ότι μιας και είναι τόσο σημαντική μια τέτοια έκδοση για εμένα (πελάτης), μπορεί να φτιάξει μία επί τόπου. Μια χειροτεχνία αντίστοιχη της κανονικής η οποία θα εξυπηρετήσει έναν φαν της δουελειάς του που απέχει γεωγραφικά μισή Ευρώπη και που εύκολα όπως όλοι να συμβιβαστεί με ένα μάτσο mp3. Το αποτέλεσμα δεν το ξέρω ακόμα και ίσως αναρτηθεί εδώ σε μία- δύο εβδομάδες- θα έχει αν μη τι άλλο ενδιαφέρον. Εν αναμονή λοιπόν. Προς το παρόν τον βρίσκουμε ΕΔΩ. Το όνομά του είναι Jordi Clapes- Bot.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου